تعادل در رفتار در گفتار
موضوعی که چند روز کم و بیش فکرم مشغول کرده
انسان و مجموعه ای از صفات
صفاتی که انسانها رو از هم متمایز میکه فارغ از شکل وظاهر
اما این صفات در بعضی دچار افراط اند در برخی تفریط گاه خام گاه بی رنگ گاه پرنگ گاه زیبا و گاهی زشت
بعنوان مثالصفت ترس و در مقابلش شجاعت ترس به عنوان صفتی منفی و شجاعت مثبت آیا شجاعت مساوی نترس بودنه پس احتیاط که شرط عقله در این بین چه مفهومی داره و اصولا آیا در روابط با اشخاص متفاوت همیشه باید یکسان برخورد کرد ؟ گاه شخصی در محبت کردن چنان افراط میکنه که هالو فرضش میکنن گاه کسی سنگدل .
محبت کردن به دیگران بعنوان مثال با هر شخصی متفاوت خواهد بود وخیلی صفات دیگه که شاید بسته به شرایط عملکردت باید متفاوت باشه
اما آنچه که انسانی کامل باید داشته باشه تا در آن صفت یا صفات به حد کمال برسه شاید تعادل در صفات با توجه به جمیع شرایط یا همان نسبیت باشه؟؟
منابع شناخت صفات و اصول صحیح اخلاقی چیه؟ مسلما با خواندن کتاب شجاع نخواهیم شد یا با محبت و یا.....
شناخت و عمل به آگاهی کسب شده؟؟؟
چند وقته پیش در صحبتهایی که با عزیزی داشتم (چت میکردم) در دنیای مجازی
گویا گفتارم باعث تصویری متضاد از من در ذهن دوستم شد که مبین عدم تعادل در گفتارم بود و اشاره اش به این موضوع من روبه فکر فرو برد که براستی چرا این تصویر از من در ذهن دوستم و یا شاید بسیار افراد دیگر پدید آمده باشه
این عدم تعادل ناشی از چیه و برای رفعش و رسیدن به حد کمالش چه باید کرد؟


* باید صورت وضعیت پیمانکار رو تا سه و چهار روز دیگه ببندم و رد کنم کلی کار داره کلا حالگیری اساسی